Ne karar vermem gerektiğini bilemiyorum. İkisinden
birini seçmek kolay, fakat önce içime sinsin istiyorum. İnsanların bu kadar
kolay karar verebilmesini aklım almıyor. Nasıl oluyor da her konuda hemen karar
verebiliyorlar? Sonuçlarını düşünmeden böylesi kararlar alabilmeleri beni
delirtiyor. Evet, delirtiyor. Çünkü kıskanıyorum onları. Onlardan daha akıllı
olduğum için daha fazla düşünüyorum, daha fazla düşündükçe de karar vermem
zorlaşıyor. Evet, daha akıllıyım. Bir itirazınız mı var? Deli olduğumu düşünebilirsiniz.
Zaten kendinizle ilgili meseleler dışında her şeyi düşünürsünüz siz. Hele ki
bir yabancı hakkında olumsuz şeyler düşünmeye bayılırsınız. Ne olmuş yani
burada saatlerdir ayakta durmuş, bir karar vermeye çalışıyorsam. O aptal ve
sinir bozucu bakışlarınız gözümden kaçıyor sanmayın. Bana, ne kadar sinir
olursanız olun, kendinizi benden üstün gördüğünüz için beni izlerken ayrıca
zevk de alıyorsunuz. Kızgın bir şekilde beni süzerken, kendinizden aşağı bir
insana bakmanın huzuruyla özgürleşiyorsunuz. Yoksa karşınızda çekindiğiniz bir
insan olsa, mesela iş yerinizdeki üstünüz… Öyle dik dik bakabilir misiniz?
Mümkün değil. Evet, sizi bir süre beklettim. Benim yüzümden burada bir kuyruk
oluştu, farkındayım. Fakat siz de sıramı savdığımı fark etmişsinizdir sanırım?
Umarım fark etmişsinizdir, çünkü böylesi bir fedakârlığı yaptığıma göre beni
bakışlarınızla taciz etmeye son vermenizi diliyorum. Bir devlet büyüğünü
gördüğünüz zaman şekilden şekle girersiniz. O sizi saatlerce, hatta günlerce
bekletse bile yüzünüzdeki o aptal sırıtışla “Sorun değil,” dersiniz. Sorun
değilmiş! Zaten bu ülkedeki en büyük sorun da bu ‘sorun değil’ler. Trafikte
sürekli birbirinizin önüne atlarsınız, fakat resmi bir araba gördüğünüz zaman
gururla yol verirsiniz. Ah ne kadar delirtiyorsunuz beni bir bilseniz. Sizden
daha akıllı olduğumdan emin olduğum hâlde karşınızda çocuk gibi eziliyorum.
Bana gösterdiğiniz ufacık bir yakınlığa bile coşkuyla seviniyorum. Günlerce bu
“yakınlığı” düşünüyorum. Ne kadar aptalca bir davranış olduğunu bilsem bile
sevinmeden edemiyorum. Çünkü beni buna muhtaç bıraktınız. Beni olduğum gibi
kabullenip aranıza alsaydınız size sorun çıkarmazdım. Ne olmuş şurada kararsız
kaldıysam? Benim için önemli bir konuda kararsız kaldım sadece. Üstelik sıra
devam edebilsin diye kenara çekildim ve kimseye sorun çıkarmadan kenarda
düşünmeye başladım. Buna rağmen o alaycı bakışlarınızdan kurtulamıyorum. Evet,
kararsız bir insanım. Eğlenin. Aman ne eğlence. Eğlenmeyi hiçbir zaman
bilmediniz zaten. Kulağı sağır edercesine müzik çalan kapalı ortamlarda
anlamsız hareketler yapıp adına dans dediniz. Kopmak dediniz. Coşmak, uçmak,
yaşamak, sosyalleşmek dediniz. Nefret ettiğim hâlde geldim öyle yerlere. Sevmek
için kendimi zorladım. Herkes gibi sahneye çıkıp dans etmeyi denedim. Bunun benim
için ne kadar zor bir şey olduğunu biliyor musunuz? Ben sahneye çıkacağım ve
orada dans edeceğim! Ben! Beni tanıyan herkes bilecektir -yani sadece ben
bileceğim demek oluyor- bu benim için dünyanın en zor şeyidir. Fakat beni bir
korkak olarak gören sizlerin fark edemeyeceği bir cesaretle sahneye çıktım ve
sizinle aynı hareketleri yaptım. Manasızca zıpladım, sizden gördüğüm tüm
figürleri yapmayı denedim. Ama siz o kadar acımasızsınız ki bana bakıp alay
ettiniz. Yüzüme karşı güldünüz. O kadar insanın arasında, hem de herkes aynı
hareketleri yaparken sadece bana güldünüz. Resmen “Seni istemiyoruz,” dediniz.
Güzellikleriyle beni büyüleyen kadınlardan hiçbiri beni kurtarmaya gelmedi. Siz
bunu bir aşağılanma olarak görebilirsiniz, fakat ben bir kadın tarafından
kurtarılmayı diledim. O müthiş kokulu saçlarıyla yanıma gelsin, elimi tutsun ve
beni buradan götürsün istedim. İsterse beni kucağına da alabilir, gocunmam
bundan. Neden gocunacakmışım ki? Bir erkek olarak siz, kadını kurtarılmaya
muhtaç olarak görebilirsiniz, fakat ben öyle görmüyorum ve bu düşüncelerime
rağmen kadınlar yine sizi tercih ediyor. Onlara her yerde öncelik veriyorsunuz,
çiçek alıyorsunuz, onların yerine karar veriyorsunuz ve tüm bu saydıklarım
onların hoşuna gidiyor. Nasıl iğrenç bir düzen bu böyle? Ben de kadınlarla
yakınlaşmak istiyorum. Onlarla uzun uzun sohbet etmek, onları güldürmek, belki
yanaklarından öpmek ve öperken tenlerini koklamak istiyorum. Ama siz buna da
izin vermiyorsunuz. Ben dans ederken hiç utanmadan parmağınızla beni gösteriyorsunuz
ve topluca bana gülüyorsunuz. Ben de şirin gözükmek için sırıtıyorum. Sizin
soytarınız oluveriyorum orada. Bunu yaparken kendimden ölesiye nefret etsem de
bunu yapmayı bırakamıyorum. Sinirden evimdeki eşyaları yumrukluyorum. Birkaç
gün sonra içinizden birine denk geldiğimde sırıtarak bakıyorum ve beni fark
etmiyorsunuz bile. Sizi takip ediyorum. Evet, yapıyorum bunu. Tesadüfen
karşılaşmışız gibi bir ortam yaratmaya çalışıyorum ve bu ortamı bulana kadar
peşinizden ayrılmıyorum. Başardığımda ise beni tanımıyorsunuz. O gün kahkahalar
atarak baktığınız suratı nasıl hemen unutuveriyorsunuz? Tek istediğim; beni
tanıdığınıza dair bir işaret ve küçücük bir selam. Bunu bile çok görüyorsunuz
bana. Sizden uzaklaşmak için günlerce, haftalarca evden çıkmıyorum, fakat beni
yine rahat bırakmıyorsunuz. Deli olduğumu söylüyorsunuz. Garip bir insan
olduğumdan bahsediyorsunuz. Bahsedin. Hiç umurumda değil. Evet, umurumda.
Yine
yalnız kaldım. Sıra bitti. Kasada duran kızdan başka kimse kalmadı. Benden
bıktığı her hâlinden belli oluyordu. Ne olmuş yani… Neyse, yine başlamayacağım.
Kıza baktım, “Bir adet frambuazlı kek lütfen,” dedim. “Lütfen” dememe rağmen
benimle konuşma zahmetinde bile bulunmadı. Tabii o da biliyordu, benim gibi
insanlarla konuşulmaz. Değil mi? Saygınızı kazanmam için illa hızlı karar
vermem mi gerekiyor? Ne olmuş yani… Tamam, sustum.
Sustum, çünkü kekimi yedim. Yerken o kadar pişman oldum ki size
anlatamam. Ne yaptığınızı görüyor musunuz? Bana acele ettirdiniz ve sizin
yüzünüzden yanlış kek seçtim. Halbuki vişneli kek ne kadar da güzel
gözüküyordu. Şu anda onu yemiş olsaydım bu günüm çok daha verimli geçebilirdi.
Ama bana bunu da çok gördünüz. Orada dikilip düşünürken bile – üstelik kimseye
bir zararım olmadığı hâlde- beni rahat bırakmadınız. Şimdi ofise döndüğüm zaman
iş arkadaşlarım bana “Öğle tatilin nasıl geçti?” diye soracak. Bundan eminim,
çünkü berbat geçtiğini yüzümden anlayacaklar ve bana bilerek soracaklar. Sonra
da kendileri topluca ne yaptıklarını anlatacaklar. “Keşke sen de gelseydin,”
diyecekler, fakat bunu o kadar samimiyetsiz bir biçimde söyleyecekler ki… Ah
nefret ediyorum hepsinden. Bir keresinde ne oldu, size anlatayım. Bu ofisteki
arkadaşlarım (!) bir gün beni kendileriyle yemeğe çıkmam için zorladı. Öyle bir
zorladılar ki kolumdan tutup götürdüler desem yeridir. Bizim masayı görmeniz
lazımdı. Bütün yemek boyunca gırgır şamata eksik olmadı. Kahkahalar havada
uçuşuyor, hatta zaman zaman çevre masalardan bile katılanlar oluyordu. Bakın,
çevre masalar diyorum. Dikkatinizi çekerim. Çevre masadan bile katılanlar
oluyordu ama ben bir türlü katılamıyordum. Onların o saçma sapan sohbetlerine
dahil olmak için çok uğraştım. O kadar çok uğraştım ki… Fakat beceremedim.
Benim dışımda herkes o kadar çok eğlendi ki… Akşam, iş çıkışı yine buraya
gelmeyi kararlaştırdılar. Tamam, fırsat bu fırsat. Öğlenki buluşmada sosyal
açıdan ne kadar beceriksiz olduğumu gördüler. Fakat bana imkân tanınırsa ben de
gayet esprili ve sevilen bir adam olabilirim. Yemek boyunca şu üç konunun
dışına çıkmadılar: araba, futbol, kadın… Kullandıkları kelime sayısı da o kadar
az ki: “Moruk, hatun, bebek, eyvallah, yaşa, aynen…” Sohbetleri sadece
bunlardan oluşuyor ve ben hiçbirine katılamıyorum. Ama akşam öyle olmayacak.
Artık ne konuştuklarını biliyorum, yani iş yerinde konuştuklarının aynısıymış.
Sürüyle işim olmasına rağmen akşama kadar sadece araştırma yaptım. Arabalar
hakkında bilgi edindim. Futbol liglerine bakındım. Onların konuştuğu her şey
hakkında ben de konuşabilirim artık. Üstelik, bazı kelime şakaları da
hazırladım. Zorda kalırsam bir tanesini patlatırım, neşemiz yerine gelir. Bu
saçma deyimi de onlardan duydum.
Mesai bitimine bir saat kala herkes Erhan’ın masasının etrafında
toplandı. Tıpkı öğlenki gibi bağırarak gülüşüyorlardı. Ağırlığımı korumak için
hemen yanlarına gitmedim. Hatta yanıma gelmelerini bekledim, fakat bu
beklentimden hemen vazgeçtim. Çünkü sohbet dağılsın istemedim. İnternet
geçmişimi sildim ve ben de grubun yanına doğru yürüdüm. Bir olay hakkında
konuşuyorlardı, anlıyormuşum gibi sırıttım. Erhan, “Abi şu patronun kızını ne
götürürüm, var ya,” dedi. Varlığımı hissettirmek için çok yüksek sesle kahkaha
attım. Herkes bana baktı. İşte dikkat çekmek bu kadar kolay. Ne diye bunca yıl
her ortamın en suskunu oldum ki? Erhan, “Ne gülüyorsun zibidi? Bakmaz mı o kız
bana?” dedi. Yüzümdeki gülümsemeyi hiç bozmadan “Abi, kadınlar araba gibidir.
Doğru anahtarı bulursan her yere götürürsün, ehehehehe,” dedim. Bu şakama
gülmelerini bekliyordum, fakat sanki hiçbir şey söylememişim gibi yüzlerini
çevirip az önceki konuya döndüler. Demek ki ciddi bir söz söylediğimi sanıp,
sessizce beni onayladılar. Halbuki onlar da hep buna benzer şakalar yaparlar.
Acaba “Doğru anahtarı bulursan arabaya binebilirsin,” deseydim gülerler miydi?
Kesin gülerlerdi. Neyse, daha bir sürü şakam var.
Yine
herkesin en eğlendiği anda bir boşluk bulup en yüksek sesimle lafa girdim:
“Kahkahalarınızı saklayın, biraz da akşama kalsın.” Ağzı kulaklarında olan
kalabalık ben konuşunca yine bir anda suratsız hâle geldi. Erhan, “Akşam ne
olacağını sanıyorsun?” dedi. Ben de tüm özgüvenimle “Her türlü sürprize
açığım,” deyip kahkahayı bastım. Yine gülmediler. Boran ve Hasan birbirine
baktı. Sonra ikisi birden mahcup şekilde Erhan’a döndü. Erhan şaşkınlığını
gizleme inceliği göstermeden belli belirsiz kaş göz hareketleri yapmaya
çalıştı. Sonra bana döndü. “Fadıl, ben terfi ettim ya,” dedi. “Evet, biz de
hâlâ inanamıyoruz,” deyip yine güldüm ve yine kimse gülmedi ve ben yine de
gülmeye devam ettim. Bu ‘yine’lerin canımı sıktığını belli etmeden güldüm de
güldüm. Adi şerefsizlerden bir tanesi bile gülmedi. Düşünebiliyor musunuz? Aynı
şaka bana yapılsaydı hepsi yerlerdeydi. Neyse, daha bir sürü şakam var.
Erhan hiç bozuntuya vermeden, “Akşam benim terfi etmemi kutlamak için
Big Boss’a gideceğiz,” dedi. “Elbette sen de gelebilirsin, fakat benim bir sürü
birikmiş işim var. Onları sana devredeceğim, yarına yetiştirmen gerekiyor.”
Beynimden vurulmuşa döndüm, fakat ufacık bile renk vermedim. “Yalnızca bir
şartla kabul ederim,” dedim. Hepsi aynı anda aynı küçümseme ifadesiyle bana
baktı. “Bana güzel bir sandalye tutun,” deyip yine kahkahayı bastım ve evet,
yine ‘yine’ler yinelendi.
Canla başla çalışarak Erhan’ın tüm işlerini hallettim. Koşa koşa Big
Boss’a gittim. İçeride pek hareketlilik gözükmüyordu. Zaten saat de geç
olmuştu. İçeri girdiğim zaman bizimkileri göremedim. Biraz daha arkalara doğru
ilerledikten sonra köşedeki bir masada buldum onları. Belli ki ekibin çoğu
dağılmıştı. Erhan, Boran, Hasan, Fehmi, İsmail oturmuş puro içiyorlardı. Boş
bir sandalye kapıp yanlarına oturdum. “Hani bana sandalye tutacaktınız
köftehorlar,” dedim. Erhan boş bulunup “Sen nereden çıktın?” dedi. Bu soru beni
çok keyiflendirmişti. En sevdiğim şakamı yaptım: “Hepimiz Gogol’un paltosundan
çıktık.” Yine kendi kendime güldüm. Neyse, daha bir sürü şakam var.
Masada kasvetli bir sessizlik olunca onların anladığı dilden konuşup
ortamı neşelendirmeye karar verdim. “Abi kadın dediğinin kalçaları büyük
olacak,” dedim. “Böyle yürürken arkasından hayran hayran izleyeceksin.” Kimse
yüzüme bakmıyordu ama ben konuşurken belli belirsiz baş sallama hareketleriyle
beni onayladıklarını anladım. Bu beni daha da gaza getirdi. “Hele şu Buse bazen
tayt giyiyor ya… Offff… İşi gücü bırakıp saatlerce onu izleyesim geliyor. Hatta
bazen tam olarak böyle yapıyorum,” dedim. Yine gülmediler, fakat bu sefer
değişik bir sessizlik oldu. Erhan bana öldürecekmiş gibi bakıyordu. Hasan bana
döndü, “Ya kardeşim kalk siktir ol git şuradan!” dedi. Boran, Erhan’a “Abi
bırak zavallıyı, ne dediğini bilmiyor,” dedi. Erhan’ın bırakmaya niyeti yoktu.
“Canına mı susadın lan sen,” diye bağırarak ayağa kalktı. Hasan beni iterek,
“Buse’nin Erhan’ın kardeşi olduğunu bilmiyor musun yavşak?” dedi. Erhan’ı
etkilemeye çalıştığı her hâlinden belliydi. Ben istifimi bozmadan, “E patronun
kızı hakkında da konuşuyoruz. Ne fark eder?” dedim. Hasan ayağa kalkıp boynuma
yapıştı. “İspiyoncu musun lan sen?” diye bağırdı. İkimiz beraber yere düştük. O
sırada diğerleri Erhan’ı tutmaya çalışıyordu. Hasan üstümden kalkıp bana bir
tekme savurdu. “Defol git, belanı arama,” diye bağırdı. Garson yanımıza gelip,
“Hasan Bey bir sorun mu var?” dedi. Ben yerde acı çekerken Hasan, “Gözüm
görmesin bu lavuğu, niye her önüne geleni içeri alıyorsunuz?” diye garsona
kızdı. Sünepe garson, olayın ne olduğunu bilmeden benim suçlu olduğuma karar
vermiş olmalı ki “Kalk hadi kardeşim, belanı başka yerde ara,” diyerek beni
kaldırmaya çalıştı. Hasan’ın karşısında ezilip büzülen bu adam bana köpek
çekiyordu. Kimsin sen ya? Kimsin?
Ani
bir kıvraklıkla garsonun elinden kurtulup masaya doğru yöneldim. “Kimsiniz lan
siz?” diye bağırdım. Hepsi bir anda üstüme çullandı. Hayatımda ilk defa bir
grup insan tarafından dövüldüm. Bu, ofis arkadaşlarımla aramdaki en yakın
ilişki olarak kayıtlara geçsin.
Uyandığımda hastanede yatıyordum. Karşımda dev bir çelenk vardı, üstünde
kocaman harflerle bizim şirketin adı yazıyordu. Yan tarafımdaki komodinin
üstünde bir not duruyordu. Vücudumu doğru düzgün oynatamadığım için uzaktan
okumaya çalıştım. Şöyle yazıyordu: “Değerli çalışanımız, en kısa zamanda
sağlığınıza kavuşmanızı diliyoruz.” İçimden, “Ben de doğduğumdan beri bunu
diliyorum,” dedim. Fakat ağzımı oynatamadığım için gülemedim. Neyse, daha bir
sürü şakam var.
---
Kaliteli içeriklerimizin devam edebilmesi için Patreon linki üzerinden bize bir kahve ısmarlamanız size hiçbir şey kaybettirmeyecekken bize çok şey kazandıracak.
https://www.patreon.com/kitapdedektifiyiz
Yorumlar
Yorum Gönder